Każdy herb zawiera określone przesłanie, wyraża i reprezentuje jego właściciela. Pod tarczą znajduje się komentarz do herbu, czyli banderola z wypisaną na niej dewizą herbową, zwaną zawołaniem biskupim. Nad tarczą biskupów umieszczany jest kapelusz – symbol pielgrzymowania – w kolorze zielonym, który oznacza pasterza prowadzącego owce na pastwisko. Przez rondo przeprowadzony jest zielony sznur z chwostami. Za tarczą znajduje się krzyż – wezwanie do naśladowania Chrystusa, posługi apostolskiej i głoszenia Ewangelii. Herb bp. Piotra oparty jest na tarczy późnogotyckiej. Widać na niej czerwony krzyż jerozolimski – znak, że przez misterium męki, śmierci i zmartwychwstania Chrystusa Bóg przywrócił ludziom godność dziecięctwa Bożego. W oryginalnej wersji jest to duży krzyż i cztery małe krzyże. Ukazane tu godło herbowe wyraża Kościół – wspólnotę dzieci Bożych – który narodził się na Golgocie.

Krzyż jerozolimski oznacza pięć ran Zbawiciela, tu ma oznaczać Chrystusa, Głowę Kościoła, obok Niego zaś ludzi – dzieci Boże, które przez życie niosą własne krzyże. W opisywanym herbie prawy dolny krzyż został zastąpiony złotą literą „M”, oznaczającą Matkę Bożą stojącą pod krzyżem Jezusa i prowadzącą wszystkich do swojego Syna. W centrum krzyża jerozolimskiego bp Przyborek umieścił gołębicę – symbol Ducha Świętego. Trzecia Osoba Trójcy Świętej jest szczególnym darem dla wierzących. Przypomina Kościołowi o Bożym dziecięctwie, zwłaszcza wtedy, gdy uwalnia serca od grzechów i przywraca stan łaski uświęcającej. Jest Pocieszycielem, Parakletem, który prowadzi Kościół. Krzyż jerozolimski to nawiązanie do studiów biblijnych w Jerozolimie, znak miłości do Pisma Świętego oraz odniesienie do misji poznawania i przekazywania piękna i prawdy Biblii. Krzyż wraz z symbolem Matki Bożej przywołuje wspomnienie herbu św. Jana Pawła II. W latach pontyfikatu polskiego papieża bp Piotr rozeznawał osobiste powołanie do służby Bożej i rozpoczynał kapłańską posługę. Niebieska tynktura tarczy oznacza niebo – cel pielgrzymujących przez ziemię dzieci Bożych. Barwa czerwona odnosi się do tajemnicy męki i śmierci Jezusa. Czerwień ma też konotację apostolską – jej obecność w herbie przypomina nie tylko o udzielanych dzieciom Bożym darach Ducha Świętego, ale i o zadaniach głoszenia Ewangelii aż po krańce świata. Czerwony kolor jest symbolicznym podkreśleniem męstwa w wyznawaniu wiary oraz wezwaniem do świadectwa. Srebrna szarfa z dewizą biskupiego posługiwania stanowi komentarz do symboliki tarczy herbowej biskupa.

Jego zawołanie: „Jesteśmy dziećmi Bożymi” pochodzi z Listu św. Pawła Apostoła do Rzymian: „Sam Duch wspiera swym świadectwem naszego ducha, że jesteśmy dziećmi Bożymi” (Rz 8,16). Biskup Piotr wskazuje na istotę bycia dzieckiem Bożym, która kryje się w znaczeniu greckiego terminu hyiothesia użytego przez Apostoła Narodów w tym samym Liście do Rzymian: „Nie otrzymaliście przecież ducha niewoli, by się znowu pogrążyć w bojaźni, ale otrzymaliście ducha przybrania za synów, w którym możemy wołać: »Abba, Ojcze!«” (Rz 8,15). Dewiza herbowa bp. Przyborka stanowi wyraźne odniesienie do chrztu św., przez który ludzie stają się dziećmi Bożymi i członkami wspólnoty Kościoła. Zawołanie „Jesteśmy dziećmi Bożymi” jest również programem pasterskiej posługi. Budując Kościół, bp Piotr chce głosić dzisiejszemu światu prawdę o Bogu, który pragnie zbawienia wszystkich ludzi i który za nich ofiarował swojego jedynego Syna. Wzorem dziecięctwa Bożego dla Kościoła jest Maryja. Ona bowiem uczy wierzących wypełniania woli Bożej w codzienności.

Wyjaśnienie herbu opracował ks. Albert Warso, zaś zawołania biskupiego – ks. Mateusz Tarczyński.