Już w południe na plac przed sanktuarium Królowej Polskiego Morza zaczęli przybywać pątnicy z Redy, Wejherowa, Starzyna i Luzina. Ich śpiew i modlitwy niosły się nad zatoką, a wiatr mieszał się z zapachem kurzu spod stóp i kadzidła sprzed ołtarza. W ciągu dnia dołączały kolejne grupy - z Żarnowca, Łebcza, Strzelna, Kosakowa, Pierwoszyna i Gdyni. Szli w upale, szli w deszczu. Z wdzięcznością, z nadzieją. Dla wielu ta droga to nie tylko tradycja, ale żywa historia ich rodzin i ich wiary.

W pielgrzymkowych kolumnach można było dostrzec młode małżeństwa z dziećmi, starsze osoby opierające się na kijkach, młodzież z głośnikami, z których - zamiast głośnej muzyki - sączyły się religijne pieśni. Niektórzy szli po raz pierwszy, inni po raz 20. Wszyscy jednak spotkali się w jednym miejscu i czasie na modlitwie.

- Szłam z Gdyni pierwszy raz, bo ktoś mi powiedział, że to trzeba przeżyć - mówi Ania. - Szłam z intencją za brata, który się pogubił. Nie wiedziałam, czego się spodziewać, ale kiedy mijaliśmy tablicę "Swarzewo", miałam wrażenie, jakby ktoś zdjął mi z ramion kilkanaście kilogramów. Nie fizycznie - duchowo. Zostaję z tym uczuciem. I wracam za rok.

- Szliśmy z trójką dzieci, najmłodszy ma 5 lat - opowiadają Kasia i Paweł z Wejherowa. - Nie było łatwo, wiadomo. Trochę marudzenia, trochę zmęczenia, ale też śpiewy, zabawa, rozmowy z innymi rodzinami. Dla nas to nie jest tylko kwestia tradycji, ale świadomego budowania wiary naszych dzieci. Chcemy, żeby od małego widziały, że Pan Bóg to nie tylko kościół w niedzielę, ale droga, relacja, konkret. I że warto się zmęczyć, żeby być bliżej Niego - tłumaczą.

Gdy rozpoczęła się Eucharystia, niebo nad Swarzewem pociemniało, ale nikt nie ruszył się z miejsca. Deszcz był tylko tłem dla słowa. Homilię wygłosił bp Przyborek. - Z narodzeniem Jezusa Chrystusa było tak... - rozpoczął. - Przed chwilą słyszeliśmy to, co pewnie kojarzy nam się z Bożym Narodzeniem. Ale nie byłoby narodzenia Jezusa, gdyby nie narodzenie Jego Matki Maryi - przypomniał.

Pasterz prowadził wiernych przez tajemnicę niepokalanego poczęcia, nie operując teologicznym żargonem, lecz żywym, konkretnym językiem. - To narodzenie było inne, poprzedzone niepokalanym poczęciem. Ogromna tajemnica, która nas przerasta, bo nie rozumiemy do końca, co to znaczy być bez grzechu pierworodnego. My jesteśmy naznaczeni tym grzechem, on jest zgładzony w chrzcie, ale skłonność do zła w nas zostaje - tłumaczył.

Z mocą i prostotą pokazał różnicę między nami a Maryją. - My mamy w sercu jakby opiłki żelaza. I zły duch działa jak magnes. Wydaje się, że jest spokój, ale jak tylko ten magnes się zbliży, zaczynamy się przesuwać w jego stronę. A u Matki Bożej nie było o co zaczepić. Tam mogło być tysiąc magnesów, a Ona i tak była blisko Boga - opisywał.

Porównał Bożą łaskę do deszczu i wskazał, jak często się przed nią chowamy. - My rozkładamy parasole. Mówimy: "Panie Boże, tylko nie za bardzo, bo jeszcze zmoknę". A Maryja? Ona była zanurzona w łasce. Skąpana zupełnie, bez zastrzeżeń - przypomniał.

W jego słowach Maryja nie była odległym ideałem, ale kimś niesamowicie bliskim. Przykładem osoby, która całą sobą odpowiedziała na Boże wezwanie. I bp Piotr przypomniał, że tę odpowiedź słyszymy nie tylko w Ewangelii, ale widzimy ją także w naszej codzienności. - Matka Boża była przy Panu. I jak trzeba było gdzieś pójść, to Go niosła. Kiedy Chrystus począł się w Jej sercu, natychmiast poszła do Elżbiety. Zaniosła Go z taką radością, że Elżbieta zaczęła skakać, a Jan Chrzciciel jeszcze bardziej. Przeczytajcie to. Tam jest czysta radość! - proponował.

Zdecydowanie mówił też o tym, jak zło przenika do naszego życia. - To nie jest tak, że wielki grzech spada z nieba. To zaczyna się od drobiazgu. Od maleńkiej rzeczy. Tak, jak w domu. Dach piękny, nowy, ale jeden kafelek przy kominie niedorobiony. I wszystko przecieka. Jedna szczelina i już. Tak właśnie działa zło - tłumaczył.

Zgromadzeni słuchali w skupieniu, mimo padającego deszczu. - Ale ta historia działa też w drugą stronę - kontynuował kaznodzieja. - Tak samo z dobrem. Tak samo z wiarą. Albert Camus powiedział: "Wielkie rzeczy mają drobny początek". Tak, jak ta pielgrzymka. Jedno słowo: "Chodź!". Jedna decyzja. Jedno "tak". I potem to już idzie. Z pokolenia na pokolenie. Jedno ziarenko, a wyrasta drzewo - porównał.

Wspomniał o małżeństwach, które obserwuje od lat na gdyńskiej pielgrzymce. Jak dziś prowadzą dzieci do Swarzewa czy na Jasną Górę, a zaczęło się od jednego "dobra, pójdę". - To są te drobne decyzje, które mają znaczenie na wieczność - zaznaczył.

Nie zabrakło też słów o tym, co dziś Maryja mówi do świata. A nie mówi nic nowego. Przypomina to samo od Fatimy po Gietrzwałd: "Nawracajcie się i pokutujcie". - Ona widzi wagę odwrócenia się od Boga. Ale też pokazuje piękno życia zanurzonego w Bogu. I wtedy wszystko jest możliwe. Nie dlatego, że my jesteśmy tacy wspaniali, ale dlatego, że Bóg działa w nas. Jak w Szymonie Piotrze. Po ludzku słaby, grzeszny, próbował Pana Jezusa ustawiać. Ale powiedział: "Tak, Panie, kocham Cię". I Jezus mu odpowiedział: "Pójdź za Mną". I poszedł - dodał.

Swarzewo tego dnia było pełne właśnie takich ludzi, którzy chcą iść. Którzy chcą wracać do codzienności, niosąc Jezusa, tak jak Maryja zaniosła Go do Elżbiety. - Chcemy prosić Matkę Przenajświętszą, żeby chroniła nas od zła. Żeby zanurzała nas w Panu Bogu. I żebyśmy, wracając z tej pielgrzymki, tego Jezusa, którego tu przyjęliśmy, zanieśli do naszych rodzin, do codzienności. I żeby każdy z nas mógł powiedzieć: "Oto ja, sługa Pański". I wtedy zbawienie będzie się toczyć aż do końca świata. Aż Bóg zaprowadzi nas do domu Ojca. Do wieczności - zakończył pasterz.