Oliwa i jej biało-czarni mnisi

Ponad 800 lat temu inicjatywa była książęca i pragmatyczna. Książę Sambor I sprowadził do Oliwy konwent z Kołbacza, a więc z domu-córki duńskiego Esrum. Pierwsza wspólnota liczyła tradycyjnie „dwunastu” i miała duński rdzeń personalny – pierwszy opat Bernard Dithard był Duńczykiem. Fundacja jest potwierdzona dokumentami z lat 1186–1187; właśnie wtedy książę nadał klasztorowi pakiet wsi i immunitetów, co uruchomiło rozwój gospodarczy osady klasztornej. Start był twardy. Najpierw powstał drewniany kościół, następnie murowany (ok. 1224 r.). Oliwa kilkakrotnie płonęła po napadach Prusów i kolejnych wojnach. Pożary i grabieże odnotowano m.in. w latach 1226 i 1236, w 1350 r. wielki pożar wymusił odbudowę w gotyckiej formie. Mimo strat konwent konsekwentnie się odradzał, korzystając z sieci filiacji i wsparcia darczyńców.

oceń artykuł