Uroczysta Eucharystia miała miejsce w bazylice Mariackiej. Homilię wygłosił bp Zbigniew Zieliński.

- Ukształtowała go - jak wielu mieszkańców Gdańska przybyłych tu po wojnie - piękna i bogata tradycja wileńska. Przyszedł na świat z początkiem II wojny światowej. Potem była repatriacja do Gdańska. Tutaj zdaje maturę, wstępuje do Gdańskiego Seminarium Duchownego - należy do historycznego pierwszego rocznika. W roku 1962 przyjmuje święcenia kapłańskie z rąk biskupa Edmunda Nowickiego. Podejmuje studia na KUL. Posługuje jako wikariusz w Pruszczu Gdańskim, następnie jest referentem katechetycznym w kurii biskupiej, a od 1969 roku rektorem kościoła św. Andrzeja Boboli w Sopocie - przypomniał biskup Zieliński.

- Był proboszczem parafii Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Gdańsku, a następnie w latach 1979-2014 proboszczem tej bazyliki, gdzie w czasach PRL był oparciem dla prześladowanych ludzi Solidarności. Przygotowywał ucieczkę Andrzeja Michałowskiego i Antoniego Grabarczyka z Sądu Marynarki Wojennej, pomagał w ukrywaniu się w czasie stanu wojennego Jerzemu Romanowi, Krzysztofowi Dowgialle i Bogdanowi Borusewiczowi, organizował pomoc dla rodzin uwięzionych i internowanych. W czasie strajków odprawiał Msze św. w Gdańskiej Stoczni Remontowej. Jako proboszcz bazyliki Mariackiej ubiegał się o zwrot rozproszonych po wojnie dzieł sztuki w celu przywrócenia świątyni historycznego wystroju - wspominał hierarcha.  

- Dwa lata temu odszedł po wieczną nagrodę do Pana. Spoczywa w tej bazylice w Krypcie Kapłanów Gdańskich. Niesamowite było to, jak żył. Ten stanowczy w sprawach pryncypialnych człowiek, wymagający - równocześnie łagodny i dobry. Łączył w sobie godność ze skromnością - dodał biskup.

Podkreślił również, że był jego następcą na urzędzie proboszcza bazyliki Mariackiej. - Stałem się jego dłużnikiem. Zaszczytem było pracować u jego boku, uczyć się i chłonąć bogactwo osobistej kultury i dziedzictwo gdańskiego Kościoła - mówił bp Zieliński.

Po Mszy św. abp Sławoj Leszek Głódź dokonał poświęcenia epitafium upamiętniającego wieloletniego proboszcza bazyliki Mariackiej.

Ks. Stanisław Bogdanowicz urodził się 6 listopada 1939 r. w Żwirynie, na Litwie. Był autorem 53 książek oraz ponad 320 artykułów dotyczących historii oraz architektury i dziejów gdańskich kościołów. Pod pseudonimem Stan Bogdan pisał bajki dla dzieci, m.in. "O małym Kostku i herbie Ferberów" czy "Baśnie gdańskie". W 1996 roku został wyróżniony godnością infułata, był kanonikiem gremialnym gdańskiej kapituły metropolitalnej, sędzią Trybunału Metropolitalnego, diecezjalnym duszpasterzem nauczycieli, rzemieślników i kombatantów, asystentem Akcji Katolickiej, konsultorem diecezjalnym i egzaminatorem synodalnym oraz w latach 2008-2016 wikariuszem generalnym archidiecezji gdańskiej.

W latach 1997-2001 był członkiem Kapituł Medalu św. Wojciecha i Medalu Księcia Mściwoja II, nadawanych przez Radę Miasta Gdańska. W 1998 otrzymał niemiecki Order Zasługi Republiki Federalnej Niemiec I klasy. W 2001 został odznaczony Medalem św. Wojciecha za całokształt dokonań związanych z popularyzacją dziejów Gdańska, szczególnie gdańskiego Kościoła i podejmowanych działań na rzecz ocalenia gdańskich zabytków. W 2004 uhonorowany został tytułem Honorowego Obywatela Miasta Gdańska. W 2005 otrzymał srebrny Medal "Zasłużony Kulturze Gloria Artis".

Postanowieniem prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z 28 kwietnia 2008 został odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski za wybitne zasługi w działalności na rzecz przemian demokratycznych w Polsce, za osiągnięcia w pracy zawodowej i społecznej. W 2017 pośmiertnie został odznaczony przez prezydenta RP Andrzeja Dudę za wybitne zasługi w działalności na rzecz Kościoła katolickiego w Polsce oraz zachowania dziedzictwa narodowego, za pracę duszpasterską i społeczną wśród środowisk kombatanckich - Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski.