Gdynia, która powstawała od podstaw w okresie międzywojennym, była miejscem, w którym architektura spełniała swoją utylitarną funkcję. Służył temu rodzący się wówczas styl modernistyczny, który stawiał nacisk na walory funkcjonalności. W nowe koncepcje urbanistyczne wpisywało się także budownictwo sakralne. Miasto rozwijało się bardzo szybko: w 1926 r. miało niespełna 6 tys. mieszkańców, ale już w 1938 było ich 120 tysięcy. W poszukiwaniu zatrudnienia napływała tu masowo ludność z wszystkich stron Polski – przeważnie niezamożna, a często wręcz biedna. Wśród powstających dynamicznie osiedli mieszkalnych pojawiały się także świątynie.