Utwory muzyczne w wykonaniu czwórki wokalistów z grupy teatralnej „Eksperyment” będą przeplatane krótkimi sekwencjami nagrań aktorów cytujących wypowiedzi ludzi, którzy znali generała Fieldorfa osobiście – m. in. jego dawnego towarzysza broni, żony oraz córki. W rolę swego rodzaju konferansjera, zapowiadającego poszczególne piosenki, przybliżającego tło historyczne prezentowanych wydarzeń czy recytującego fragmenty wybranych wierszy, wcieli się aktor Krzysztof Bartoszewicz.

Autorem tekstów piosenek przygotowanych po części specjalnie z okazji 60. rocznicy śmierci generała, jest Tomasz Pohl, kompozycji i aranżacji – Cezary Paciorek, a wizualizacji towarzyszących spektaklowi – Wojciech Ostrowski. Nad całością pieczę sprawuje (jako scenarzysta i reżyser jednocześnie) Wojciech Rybakowski.

August Emil Fieldorf, ps. „Nil” (20 marca 1895 r. – 24 lutego 1953 r.) w 1914 r. jako ochotnik zgłosił się do I Brygady Legionów, walczył także w wojnie polsko-bolszewickiej. W okresie międzywojennym był zawodowym oficerem Wojska Polskiego. Brał udział w kampanii polskiej 1939 r. Był internowany na granicy słowackiej podczas próby przedostania się na Zachód.

Później podjął działalność konspiracyjną początkowo w Związku Walki Zbrojnej, następnie w Armii Krajowej. W sierpniu 1942 r. został dowódcą Kedywu- Kierownictwa Dywersji Komendy Głównej Armii Krajowej. Fieldorf wydał m. in. rozkaz likwidacji dowódcy SS i policji na dystrykt warszawski, Franza Kutscherę.

Wiosną 1944 r. współtworzył głęboko zakonspirowaną organizację „Niepodległość” („Nie”), która miała przygotować struktury części Armii Krajowej do kontynuowania działalności konspiracyjnej w warunkach spodziewanej okupacji sowieckiej. W październiku 1944 r. został zastępcą gen. Leopolda Okulickiego, Komendanta Głównego Armii Krajowej.

W marcu 1945 r. został aresztowany przez NKWD i zesłany do pracy na Ural, skąd powrócił do kraju w 1947 r. Rok później, w związku z ogłoszoną amnestią, ujawnił swoją prawdziwą tożsamość. Został aresztowany w 1950 r. Po procesie opierającym się na sfingowanych dowodach skazano go na śmierć przez powieszenie. Wyrok wykonano 24 lutego 1953 r. w więzieniu na warszawskim Mokotowie.