Ks. Maciej Świgoń: Kilka dni temu zająłeś drugie miejsce w Ogólnopolskim Konkursie Pianistycznym, dzięki czemu dostałeś się do prestiżowego Konkursu Chopinowskiego. Jak zaczęła się Twoja przygoda z muzyką?

Piotr Pawlak: Muzykować zacząłem w wieku kilku lat. Początkowo grałem proste melodie na zabawkowych instrumentach. Rodzice, widząc moje zainteresowania, kupili mi keyboard, a później zapisali do ogniska muzycznego. Co ciekawe, oboje nie są muzyczni. Myślę, że pomysł na moje życie mógł przyjść tylko i wyłącznie z góry - od Pana Boga.

Studiujesz również matematykę.

Moi rodzice są ścisłowcami. Mama ukończyła dwa fakultety - z matematyki i elektryki, tata jest informatykiem. Byłem dzieckiem ciekawym świata, zadawałem mnóstwo pytań, a oni, udzielając odpowiedzi, uczyli mnie od wczesnych lat. Pasja matematyczna jest więc bardziej naturalna.

W wolnych chwilach grasz na organach w rodzinnej parafii i akompaniujesz scholi dziecięcej. Jak to się stało?

Organami zacząłem się interesować w szkole podstawowej. To bardzo fascynujący instrument - jest duży, głośny, gra się na nim rękami i nogami. Pierwszy utwór, jaki nauczyłem się grać, na organach to była toccata d-moll Jana Sebastiana Bacha. Grając w kościele, staram się odwdzięczyć Panu Bogu za talent, który od Niego otrzymałem. Cieszę się, że mogę swoją grą dać coś od siebie, a przez to upiększać liturgię i pomóc innym w modlitwie.

Co jest Twoim największym marzeniem?

Pragnę być dobrym, szczęśliwym człowiekiem. Łatwo byłoby powiedzieć o jakimś osiągnięciu, np. wygrać Konkurs Chopinowski, ale myślę, że to nie jest to, co daje w życiu największe szczęście. Chciałbym zawsze być blisko Boga, żeby mnie wspierał, a przez to, abym wiedział, że to, co robię w moim życiu, jest słuszne.

Więcej w 8. numerze "Gościa Gdańskiego" na 23 lutego.