Ojcowie pustyni to pierwsi mnisi chrześcijańscy, którzy od końca III w. prowadzili życie samotne albo w niewielkich zgromadzeniach na pustyniach egipskich. Asceci zajmowali głównie obszary na pustyni wzdłuż doliny Nilu oraz na pustyni zachodniej, znajdującej się na zachód od delty Nilu. Zamieszkiwali jaskinie lub dawne starożytne grobowce, drążone w czasach faraońskich. Miejsca te zajmowali w pojedynkę lub – po przedzieleniu murem z suszonej cegły – w kilka osób. Wspólną cechą ojców pustyni była radykalna asceza: wyrzeczenie się poprzednio prowadzonego życia, rezygnacja z małżeństwa, usunięcie się na margines społeczeństwa, życie w samotności i ubóstwie.