Wirtualna nowoczesność, papierowa rzeczywistość

Wydawać by się mogło – nic prostszego. A jaka cywilizacja i technologiczny postęp! Ot, klikamy w odpowiedni odsyłacz na stronę i za pomocą komputera załatwimy miejsce dziecku w odpowiedniej placówce. No tak, ale nie do końca. Okazuje się bowiem, że owszem – internetowa rejestracja jest niezbędna, ale procesu rekrutacyjnego nie kończy. Żeby formalnościom stało się zadość, trzeba jeszcze… wydrukować ów elektroniczny formularz i w formie papierowej zanieść go do wymarzonego przedszkola. Koniecznie osobiście i najdalej do 16 kwietnia! Tam dokument zostanie zdeponowany, rodzic otrzyma potwierdzenie jego złożenia – oczywiście na papierowej kartce – i może już teraz wyczekiwać na rezultaty swoich starań o zapewnienie dziecku jak najlepszej opieki.

Na szczęście oczekiwanie nie będzie długie. Oto bowiem już 26 kwietnia placówki przedszkolne w Gdańsku ogłoszą wyniki naboru. Kto zdecyduje o przyszłości małych gdańszczan? Nie kto, a raczej co. Otóż zdecyduje System. Na podstawie odpowiedzi udzielonych w „Karcie Zapisu”. Jeśli System będzie przychylny, szczęśliwa matka lub równie szczęśliwy ojciec muszą do 29 kwietnia zgłosić się do wybranego przedszkola, by tam ostatecznie potwierdzić wolę umieszczenia dziecka w placówce i podpisać odpowiednią umowę. Sporządzoną rzecz jasna na papierze.

Dlaczego tak szczegółowo omawiam zasady rekrutacji do przedszkoli, o których można poczytać na oficjalnej stronie gdańskiego magistratu i które zresztą obowiązują od kilku lat? Powody są dwa. Po pierwsze – powiedzmy to sobie otwarcie – ów System przypisujący dziecko do konkretnego rejonu i konkretnego przedszkola – można obejść. Wystarczy odpowiednio wcześniej zameldować (za zgodą właściciela posesji) na pobyt tymczasowy siebie i pociechę u krewnego, znajomego, a nawet znajomego znajomego, w rejonie przedszkola, do którego dziecko chcemy posłać. I już nasza pociecha spełnia jedno z głównych kryteriów kwalifikujących ją do naboru w tym przedszkolu. To oczywiście nie jest ani uczciwe, ani chwalebne. Ale to kliniczny przykład przepisu, który nie zabezpiecza w pełni intencji ustawodawcy. I który – bywa – jest obchodzony przez rodziców marzących o jak najlepszym przedszkolu dla swojego dziecka. Zatem przepis o rejonizacji wychowania przedszkolnego jest przepisem potencjalnie bezużytecznym. Cóż, ktoś wymyślił, komuś wydawało się, że będzie kontrolował wycinek rzeczywistości.

Powód drugi, dla którego pastwię się nad zasadami rekrutacji przedszkolnej w grodzie nad Motławą, związany jest z zadziwiającym sojuszem najnowszej technologii i pamiątek po dziele Gutenberga. No bo skoro zgłaszamy Systemowi dziecko przez internet, to po co jeszcze spacer do przedszkola z wydrukiem tego samego dokumentu w ręku? Po co komu papierowe potwierdzenie zgłoszenia dziecka, skoro System w internecie już raz owo zgłoszenie zaakceptował i przyjął? Czyżby System był bytem indywidualnym? Wydawać by się mogło, że System (aby w ogóle mówić o jakimkolwiek systemie) powinien składać się z co najmniej kilku lub więcej elementów. Na przykład z centralą mieszczącą się w odpowiednim wydziale magistratu i kilkudziesięcioma jednostkami podrzędnymi w postaci gdańskich placówek przedszkolnych. A to wszystko połączone Siecią. I wówczas byłoby tak: System przyjmuje zgłoszenie, akceptuje je i przesyła informacje do właściwego przedszkola. Tam już wiedzą, co z taką informacją zrobić. Że niewiele da się zrobić, bo trzeba czekać na ostateczną decyzję Systemu, to już inna sprawa.

A tymczasem mamy trochę nowoczesności i niby jesteśmy z niej dumni, ale jakbyśmy troszeczkę się jej bali i nie do końca chcieli technologii zaufać. Coś tam napiszemy w internetowej ankiecie, ale i tak resztę musimy załatwić metodami tradycyjnymi. Ot, Polska w pełnej krasie – już siedzimy w wagonach Pendolino, ale tory jeszcze jak za czasów PaFaWag.