Upadki bez siniaków, języki bez nauki

Początki katolickiej Odnowy w Duchu Świętym w Polsce sięgają roku 1975 i związane są z Ruchem Światło–Życie, który tamten właśnie czas obchodził jako tematyczny Rok Ducha Świętego. Oazowicze wiele się wówczas modlili o „nową Pięćdziesiątnicę”. Według relacji ks. Andrzeja Grefkowicza, sześciu kapłanów w pięciu wielkich polskich miastach (Gdańska nie było jeszcze na tej liście) podjęło propagowanie nowego dzieła. Wówczas bardzo mocno skupiono się na charyzmatach, nazywając najczęściej Odnowę charyzmatyczną. I rzeczywiście, niespotykane dotąd w duszpasterstwie modlitwy w językach, proroctwa i silne stany emocjonalne przykuwały uwagę kapłanów i świeckich. Z czasem jednak baczniej skupiono się na Dawcy darów i odtąd upowszechniła się nazwa Odnowa w Duchu Świętym. Nie oznacza to jednak, że zniknęły same charyzmaty. Dobrze, gdy pisarz ma szczęście do tematu. Jeszcze lepiej, gdy temat ma szczęście do pisarza. Ksiądz dr hab. Andrzej Kowalczyk jako biblista interesuje się przede wszystkim kwestią synoptyczną.