Roman przyjechał do Polski za pracą. Mieszkał we Lwowie, był po studiach. Skończył turystykę i organizował wycieczki w Karpaty. – Nie dało się z tego wyżyć, dlatego musiałem zmienić branżę i szybko się przekwalifikować. Zostałem budowlańcem – mówi. Wspomina, że nawet 12-godzinna zmiana na budowie nie przynosiła godziwych pieniędzy. – Na utrzymaniu miałem żonę i małe dziecko. Moja droga do Polski była bardzo kręta – przyjechałem tutaj po Majdanie. Ostatecznie zakotwiczyłem na Pomorzu – wyjaśnia.

I chociaż znalazł legalne zatrudnienie, wynagrodzenie za pracę było niższe niż w przypadku jego kolegów Polaków. – Pracowałem na tzw. umowach śmieciowych, a w wynajmowanym przez firmę mieszkaniu – w trzech pokojach – potrafiło zmieścić się ponad 10 osób. Nie miałem szans na wynajęcie własnego lokum i ściągnięcie do siebie żony i dziecka – mówi. W podobnej sytuacji byli jego współlokatorzy. – Liczyliśmy każdy grosz, by jak najwięcej wysłać do domu – wspomina. Najgorsza była dla niego rozłąka z rodziną. – Dziecko mi rosło, a ja tego nie widziałem. Gdybym nie musiał, nie wyjeżdżałbym – dodaje. Pomoc znajomych z Polski, których poznał w czasie kilkuletniego pobytu w naszym kraju, pozwoliła mu znaleźć pracę z lepszą umową oraz płacą. Jest na etapie załatwiania formalności związanych z przyjazdem rodziny.

Dzięki Caritas Archidiecezji Gdańskiej, która we współpracy z Pomorskim Urzędem Wojewódzkim realizuje projekt wsparcia dla cudzoziemców spoza Unii Europejskiej, w województwie pomorskim udało się uruchomić punkty informacyjno-doradcze. – To placówki, gdzie mogą zgłaszać się i zgłaszają osoby, które do naszego kraju przyjechały w poszukiwaniu pracy. Naszym celem jest zadbanie, by ich pobyt w Polsce był zgodny z zasadami poszanowania ludzkiej godności oraz zasadami współistnienia w społeczeństwie – mówi ks. Steć.