Publikujemy homilię abp. Tadeusza Wojdy, metropolity gdańskiego, wygłoszoną podczas uroczystości święceń biskupich ks. Piotra Przyborka:

Ekscelencjo, Księże Arcybiskupie Nuncjuszu, Drodzy Bracia w biskupstwie i w kapłaństwie,
Siostry Zakonne, Osoby Konsekrowane, przedstawiciele Ruchów i Wspólnot Religijnych,
Szanowni przedstawiciele władzy państwowej i samorządowej,
Drogi księże biskupie nominacie Piotrze
Droga Rodzino, przyjaciele i goście!
Umiłowani w Chrystusie Siostry i Bracia, obecni na tej uroczystości i łączący się z nami za pomocą mediów!

Archikatedra oliwska wraz z całą wspólnotą wiernych przeżywa dzisiaj wzniosłe chwile - święcenia biskupie ks. Piotra Przyborka. Z tej ziemi wyrósł, w tej wspólnocie chrześcijańskiej dojrzewał w wierze, a owocem tej wiary było jego powołanie kapłańskie.

Za chwilę przez ręce szafarza święceń otrzyma pełnię tego kapłaństwa i zostanie włączony do grona następców Apostołów. W ten sposób, za przykładem Piotra, Jana, Jakuba i innych, będzie doświadczał szczególnej bliskości Jezusa Chrystusa. W Jego mocy będzie pełnił Jego potrójną misję: prorocką, pasterką i nauczycielską.

Kościół Gdański raduje się wielce nowym pasterzem i dlatego tak licznie uczestniczy w dzisiejszej uroczystości. Pragnie wznieść hymn uwielbienia i wdzięczności Bogu za biskupa Piotra. Pragnie go otoczyć miłą wonią modlitwy, prosząc, aby Duch Święty prowadził go, umacniał i inspirował w realizacji misji i zadań pasterskich.

Nasz Kościół Gdański pragnie wyrazić głęboką wdzięczność również Ojcu Świętemu Franciszkowi za dar biskupa Piotra i zapewnić Go o naszym duchowym wsparciu i modlitwach zanoszonych w Jego intencjach.

Biskup Nominat jest kapłanem, który już mocno wpisał się w naszą wspólnotę poprzez swoją bogatą i wieloraką posługę duszpasterską. Dzięki solidnej formacji ludzkiej, duchowej i intelektualnej, zdobytej w gdańskim seminarium duchownym a następnie na uniwersytetach im. kard. Stefana Wyszyńskiego w Warszawie i Mikołaja Kopernika w Toruniu oraz w École biblique et archéologique w Jerozolimie, uzyskał tytuł doktora i nabył solidną i szeroką znajomość zarówno Teologii jak i Pisma Świętego. Owocem tego były wykłady z Pisma Świętego w Seminarium oraz podejmowanie w parafiach, ciekawe inicjatywy duszpasterskie, które mocno budowały i inspirowały wiernych. Chętnie był zapraszany także w inne strony Polski, aby głosił rekolekcje, kazania czy konferencje dla wspólnot parafialnych, kapłańskich, zakonnych a także charyzmatycznych.

Powołanie i wybór drogi kapłańskiej, a tym bardziej biskupiej, nie jest naszą zasługą, lecz darem Bożym. Potwierdza to sam Bóg na przykładzie proroka Jeremiasza z dzisiejszego pierwszego czytania: "Zanim ukształtowałem cię w łonie matki, znałem cię, nim przyszedłeś na świat, poświęciłem cię, prorokiem dla narodów ustanowiłem cię" (Jr 1,4).

Pan wybiera i powołuje, zaś osoba powołana daje odpowiedź. Jeremiasz wzbraniał się mówiąc: "Ach, Panie Boże, przecież nie umiem mówić, bo jestem młodzieńcem". Ks. Piotr, po swojej nominacji wyznał, że czuje się zbyt młody i niedoświadczony do tak wielkiej posługi. Ale Pan, który powołuje, uspokaja, mówiąc: "Oto kładę moje słowa w twoje usta /…/ pójdziesz, do kogokolwiek cię poślę, i będziesz mówił, cokolwiek ci polecę." Bóg pociesza proroka, że to On sam będzie przez niego przemawiał, a on stanie się narzędziem działania Bożego.

Drogi Księże Piotrze! Zbyteczny zatem jest wszelki lęk, wiedząc, że za przykładem Jeremiasza, Bóg i w twoje usta będzie kładł swoje słowo. Jako starszy brat w biskupstwie chcę Ci powiedzieć, że doświadczałem tego jasno i wyraźnie. Zresztą i Ty tego doświadczasz już od chwili twoich święceń kapłańskich, które otrzymałeś 21 lat temu, 16 czerwca 2001 r. w Bazylice Mariackiej. Zaufaj Mu, wsłuchuj się w Jego słowo i staraj się je rozeznawać. Słuchaj też Kościoła i Ludu Bożego, który w ostatnich miesiącach mocno przemawiał przez spotkania synodalne, dając wiele cennych wskazówek jak realizować tę posługę.

Św. Paweł w drugim czytaniu przypomina Rzymianom, że "Wszyscy ci, których prowadzi Duch Boży, są synami Bożymi /…/ Sam Duch wspiera swym świadectwem naszego ducha, że jesteśmy dziećmi Bożymi" (Rz 8,14-18). Ta prawda, że "jesteśmy dziećmi Bożymi" od dzisiaj staje się zawołaniem biskupim ks. Piotra. W wyjaśnieniu tego zawołania, Biskup Nominat napisał, że jest to jedna "z podstawowych i najprostszych prawd wiary, która pozwala człowiekowi wejść w intymną relację z Bogiem, do czego wzywał sam Zbawiciel, ucząc Apostołów modlitwy: Kiedy będziecie się modlić, mówcie: Ojcze… (Łk 11,2)."

Duch Święty, towarzysząc nam od chwili Chrztu św., stwarza w nas synowską relację z Bogiem, pełną miłości i ufnego posłuszeństwa, abyśmy pośród ludu mogli być posłańcami Ewangelii wolności, radości i nadziei. Ta prawda znajduje swoje odzwierciedlenie również w herbie biskupim ks. Piotra. W centrum krzyża jerozolimskiego umieścił gołębicę - symbol Ducha Świętego. Duch Święty jest szczególnym darem dla wierzących. Przypomina Kościołowi o Bożym dziecięctwie, gdy uwalnia serca od grzechów i przywraca stan łaski uświęcającej. Jest Pocieszycielem, Parakletem, który prowadzi Kościół.

Drogi i czcigodny księże Piotrze! U początków Twojej biskupiej posługi Chrystus zwraca się do Ciebie ze słowami: "Wypłyń na głębię!" Ta głębia to niezmierzona przestrzeń dzisiejszego świata, który oczekuje twojej kapłańskiej i biskupiej posługi. W tej posłudze, pilnej i przynaglającej, nie ma określonego czasu ani przestrzeni, warunków dobrych lub niedobrych, sytuacji sprzyjających lub niekorzystnych. Dokładnie jak w dzisiejszej Ewangelii, kiedy Jezus mówi do Piotra, aby wypłynął w czasie całkowicie niestosownym i w momencie wielkiego zmęczenia, bo przecież po całonocnym połowie, zresztą całkowicie bezowocnym. Jezus oczekuje od Ciebie Piotrowej dyspozycyjności: "Na Twoje słowo!"

Jezus chce, abyś doświadczył tego samego "zdumienia" z powodu cudownego połowu całkowicie nie w porę. Ono jest najlepszą motywacją, nagrodą i zapewnieniem, że z Jezusem wszystko jest możliwe. Zabierając Cię dzisiaj na głębie, Chrystus kieruje jeszcze raz te same słowa, które już kiedyś usłyszałeś: "Pójdź za Mną" Od dzisiaj chce Cię poprowadzić tylko i wyłącznie swoimi drogami. Chce Cię poprowadzić do tych, którzy są w największej potrzebie duchowej i ludzkiej, moralnej i społecznej. Posyła Cię, abyś wszystkich otaczał ojcowska i braterską miłością, z cierpliwością i umiejętnością krzepił duchowo; ożywiał wiarę i rozpalał miłość w tych, którzy są w owczarni Chrystusowej i w tych, którzy są poza nią; abyś niósł nadzieję tym co utracili sens wiary i pogubili się w życiu; podnosił na duchu strapionych, poranionych i upokorzonych. Dzień po dniu będziesz podejmować trud, aby każdemu, kogo Chrystus stawia na twojej drodze, pomóc budować swoje człowieczeństwo i swoje relacje z Bogiem i z drugim człowiekiem.

I jeszcze jedno: Pasterz na dzisiejsze czasy musi mocno uchwycić się Chrystusa, bowiem jego posługa w świecie jest wielka i wspaniała ale też trudna i wymagająca. Jej realizacja wymaga nieustannego upodabniania się do Jezusa, pozostawania z Nim w zażyłości, tak aby być zawsze Jego żywą ikoną. Skuteczność i owocność tej posługi będzie zależeć od tego, na ile będziesz pozostawał "z Chrystusem, w Chrystusie i przez Chrystusa". Ta prawda ma swoje umocowanie w słowach samego Jezusa: "Kto trwa we Mnie, a Ja w nim, ten przynosi owoc obfity, ponieważ beze Mnie nic nie możecie uczynić" (J 15,5).

Jezus, który kiedyś Cię wybrał i powołał do uczestnictwa w Swoim kapłaństwie a dzisiaj namaszcza do jego pełni w posłudze biskupiej, zwraca się do Ciebie słowami z Ewangelii: Pokój z Tobą! Jak mnie Ojciec posłał, tak i Ja Cię posyłam. Weźmij Ducha Świętego (por. J 20, 21-22) i idź, gdzie On Cię poprowadzi.

 A Maryja Najświętsza Matka Kościoła, Św. Wojciech oraz inni Patronowie naszej archidiecezji niech Cię wspierają w tym biskupim posługiwaniu i wypraszają potrzebna moc i łaskę. Amen.