Dzieło mistrza Michała

Nie ma świątyni bez ołtarza. Gdy kościół jest okazały, wielki i ma świadczyć o wielkości i potędze fundatorów, podobnie jest z ołtarzem. W Koronie Gdańska pierwsza wzmianka o głównym ołtarzu pochodzi z 1451 r. i opisuje go dość zdawkowo. Poprzedni ołtarz główny, historycznie znany, powstał w latach 1473—1476. W roku 1473 arcybiskup gnieźnieński Zbigniew wystosował pismo udzielające odpustu wszystkim, którzy przyczynią się do budowy ołtarza. Podobnie, w 1475 r., czterdziestodniowego odpustu udzielił również sufragan włocławski bp Antoni. Według kroniki Jakuba Lubbego 2 sierpnia 1476 r. stanął na swym miejscu bogato rzeźbiony i złocony ołtarz główny. Poświęcony był Najświętszej Maryi Pannie, apostołom Piotrowi i Pawłowi, Janowi Chrzcicielowi, Janowi Ewangeliście i wszystkim świętym. Stał on w prezbiterium przez 40 lat. W związku z budową nowego ołtarza głównego, 19 czerwca 1516 r. w dzień Gerwazego i Protazego stary ołtarz zdemontowano. Trafił do kościoła parafialnego w Wocławach. Niestety, w 1729 r. spłonął całkowicie w pożarze tamtejszej świątyni.