Płacząca Maryja (prawie) z Jasnej Góry

Historia wizerunku sięga przełomu XVII i XVIII wieku. Chociaż nieznana jest dokładana data jego powstania, na podstawie analizy porównawczej należy sądzić, że mógł zostać namalowany w latach 1683–1707. Obraz – jako kopię wizerunku Matki Bożej Jasnogórskiej – prawdopodobnie stworzono w tym okresie, ponieważ Madonna przedstawiona jest w jasnogórskiej sukience zwanej perłową, a oryginał był w niej eksponowany właśnie w tych latach. Matkę Bożą Łaskawą namalował nieznany artysta według XVI-wiecznej szkoły polskiej, na drobno tkanym płótnie pokrytym zaprawą kredową. Obraz ma wymiary 56 x 70 cm. Madonna jest przedstawiona ze śniadą twarzą, ale bez blizn charakterystycznych dla jasnogórskiego pierwowzoru. Na głowie ma ciemnozielony szal (mafarion), ozdobiony biało-żółtymi ornamentami w kształcie roślinnych splotów. Nad jej głową znajduje się korona namalowana w sposób imitujący kamienie szlachetne, a wokół niej promienista – gloria i krąg dwunastu gwiazd. Dzieciątko Jezus przedstawiono w pozycji siedzącej. Jego prawa ręka uniesiona jest na znak błogosławieństwa, w lewej trzyma książkę. Jego sukienka jest koloru karminowego, pokryta kwiatowym ornamentem. Ma na głowie koronę, którą otaczają gloria i gwiazdy takie, jak u Maryi.