Do Matki Bożej Płaczącej

To właśnie w Sobieszewie, w największej pod względem powierzchni i jednocześnie najbardziej wysuniętej na wschód dzielnicy Gdańska, znajduje się sanktuarium Matki Bożej Saletyńskiej, nazywanej też Płaczącą. W sierpniu 1946 r. administrator apostolski diecezji gdańskiej ks. Andrzej Wronka powierzył saletynom, czyli zgromadzeniu związanemu z objawieniem Matki Bożej w La Salette 19 września 1846 r., posługę w Sobieszewie. Stał tam wówczas drewniany, dużo mniejszy niż obecnie poewangelicki kościół. Z początkiem 1947 r. do życia powołana została parafia pw. MB Saletyńskiej. 5 października 1947 r. świątynia została poświęcona przez prowincjała ks. Michała Kolbucha. W sierpniu 1961 r., z inicjatywy ks. Wincentego Bugiela, ówczesnego proboszcza, przybyła tu niezwykła figura – Matki Bożej Płaczącej. Podobizna Maryi przedstawia pierwszą fazę Jej objawienia w La Salette we Francji, gdzie ukazała się, płacząc, z zakrytą dłońmi twarzą i łokciami opartymi o kolana. Rzeźba sprowadzona została z Dębowca, najbardziej znanego w Polsce miejsca kultu MB Płaczącej. Od początku wierni otaczali ją szczególną czcią jako słynącą łaskami. Jest tak nadal. Każdego roku w wakacje sanktuarium odwiedza wielu turystów. Niektórzy znają La Salette, gdzie miały miejsce objawienie Matki Bożej i rozmowa z młodymi wizjonerami – 15-letnią Melanią i 11-letnim Maksyminem. Inni pierwszy raz się z nim spotykają, bo bardziej znane są im Lourdes czy Fatima.