Poszedłem do arcybiskupa, by się podzielić moim pragnieniem wyjazdu na misje. Tam spotkałem się ze zrozumieniem i po roku rozpocząłem 9-miesięczną formację w Warszawie. Wiedziałem, że chcę jechać do Ameryki Południowej, gdzie mówi się w języku hiszpańskim. Kuba to już kraj zaproponowany przez abp. Tadeusza Wojdę. Z racji swojego bogatego doświadczenia w temacie misji stwierdził, że właśnie tam są teraz największe potrzeby. Na całej Kubie pracuje ok. 300 księży, z tego dwie trzecie to misjonarze ze świata. W diecezji Bayamo, w której posługuję, jest 16 księży, w tym 12 misjonarzy.

  Fundamentalną potrzebą jest Eucharystia. Archiwum prywatne

Jakie miał Ksiądz konkretne oczekiwania i obawy przed wyjazdem i jak wyglądały one w starciu z rzeczywistością?

Zazwyczaj jest tak, że lęki są przesadzone. Natomiast była to dla mnie próba wiary i zaufania Jezusowi. Z opowieści polskich misjonarzy słyszałem, że to swoista podróż w przeszłość o 30-40 lat. Rzeczywiście, coś w tym jest. Kiedy opowiadam pewne historie z Kuby starszym osobom, to potwierdzają, że są podobne do historii z czasów PRL: żywność i inne produkty na kartki, długie kolejki, problemy z paliwem, wodą, brak wolności słowa, wiele osób chce uciec za granicę.

Jak wygląda codzienna posługa?

Sprawowanie sakramentów, głoszenie słowa Bożego, spotkania, wizyty u chorych. Jestem w parafii katedralnej w Bayamo razem z ks. Radkiem i ks. Fernandem. Natomiast moja posługa w większości odbywa się w wioskach, do których dojazd zajmuje około godziny. Ostatnio z s. Anabelis odwiedziliśmy prawie 70 chorych w czterech wioskach. Jedna starsza pani, ciężko chora, po tej wizycie przyjęła chrzest. Jest tam bardzo wielu chorych, którzy nie są jeszcze ochrzczeni. Mimo to w żadnym z tych 70 domów na pytanie: "Czy możemy się za ciebie pomodlić?" nie usłyszeliśmy odmowy. To jest bardzo budujące i motywujące do dalszej posługi.

Jak reagują wierni na kapłana "nie stąd"? Czy jest to bariera w tworzeniu relacji?

Ludzie są otwarci, życzliwi. Cieszą się, że ktoś z drugiego końca świata przyjechał do nich, by ich wspomóc. Wielu chce uciec, a ktoś dobrowolnie chciał do nich przyjechać. Oczywiście język jest utrudnieniem, ale Kubańczycy są bardzo bezpośredni i wyrozumiali.

  Z rodakiem... św. Janem Pawłem II. Archiwum prywatne

Jak można opisać tamtejszą religijność w porównaniu z naszą?

Religijność kubańska jest bardzo maryjna. Po rewolucji w latach 50. misjonarze musieli wyjechać z Kuby, a dla Kościoła zaczęły się trudne czasy. Świeccy musieli sobie radzić w wielu sytuacjach sami. Czas przełomu, powolny powrót ludzi do Kościoła i wiary to pielgrzymka Jana Pawła II w 1998 roku. Kubańczycy bardzo uroczyście świętują 8 września - Matki Bożej Miłosierdzia z El Cobre.

Jak wygląda działalność misyjna niezwiązana z ewangelizacją?

Jeśli ktoś choruje i potrzebne są leki, to wiadomo, że najszybciej można je znaleźć u misjonarzy. Pomagamy dzieciom, chorym, przekazując żywność, środki czystości, ubrania. Nie wszyscy są tak samo potrzebujący, potrzeba rozeznania i mądrego działania. Współpracujemy z siostrami Hijas de Jesus, które prowadzą projekt edukacyjny dla dzieci i młodzieży, jak również z siostrami misjonarkami miłości od św. Matki Teresy z Kalkuty, które prowadzą jadłodajnie dla ubogich, bezdomnych, oraz z siostrami z Polski, ze Zgromadzenia Wspomożycielek Dusz Czyśćcowych, które organizują pomoc dzieciom i chorym z wiosek.

  Kubańska apteka. Archiwum prywatne

Czy są chwile, że jest trudno i po ludzku ma Ksiądz dość?

Tak. Ale Pan chce, żebym tu był, więc jestem. Jeden misjonarz z Afryki powiedział: "W misji ważna jest wierność". Jezus jest wierny swojej obietnicy, jest z nami zawsze. Ja staram się odpowiedzieć tym samym.

Jakie przez ten rok były pozytywne momenty, chwile, które napędzały do działania i pokazywały, że warto?

Było ich wiele... Na pewno wdzięczność, życzliwość tych ludzi. Okazja do czynienia dobra, radość ze służby. Te momenty, kiedy wracasz do domu i myślisz sobie: "To był owocny dzień, udało się zrobić coś dobrego". Doświadczenie bogactwa wspólnoty z misjonarzami i misjonarkami z różnych krajów. I - co najważniejsze - świadomość, że jestem posłany przez Kościół, przez samego Jezusa.

Czy ma Ksiądz jakieś ciekawe anegdoty związane z misjami?

Dużo było momentów zadziwienia, poznania nowych rzeczy. Niektóre śmieszne, niektóre bolesne. Ta mnie zbudowała. Byłem na grobie Fidela Castro. Kubańczycy "zdzierają" z turystów, bilety są dosyć drogie. Kiedy pokazałem dowód kubański, usłyszałem: "Ty jesteś Kubańczykiem, nie musisz płacić"...

  "Prawdziwy Kubańczyk" - ks. Karol Pstrągowski. Archiwum prywatne

Jak można pomóc?

W tym miejscu pragnę podziękować wielu ludziom, którzy mają serce otwarte na misje. Jestem tu i mogę posługiwać dzięki ich wsparciu, także materialnemu. Dziękuję Caritas Archidiecezji Gdańskiej za pomoc i prowadzenie konta, na które darczyńcy mogą przelewać pieniądze. Dziękuję osobom, które wysłały paczki z pomocą na Kubę. Dziękuję parafiom, w których przeprowadzałem zbiórki. Szczególnie dziękuję wspólnocie parafialnej św. Faustyny z Pucka, z której zostałem posłany na misje na Kubę. Dziękuję za modlitwę - za mnie i za Kubańczyków.

Misje ks. Karola można wspomóc, przelewając pieniądze na subkonto misyjne Caritas: 51 1160 2202 0000 0000 6358 8333, z dopiskiem: "Pomoc Kościołowi na Kubie". Kontakt: ks.karolpstragowski@gmail.com.