Pogranicze Kociewia, Kaszub i Wyżyn Gdańskich było przez wieki terenem burzliwych zmian na Pomorzu Gdańskim. Choć pierwszy kościół we wsi istniał już w 1236 r., to parafia powstała ok. 1331 r., już za panowania Krzyżaków. Od pokoju toruńskiego w 1466 r., zawartego po 13-letniej wojnie osłabionego zakonu krzyżackiego z Rzecząpospolitą, gdy Królestwo Polskie odzyskało Pomorze Gdańskie, Trąbki Wielkie stanowiły własność gdańszczan, a potem polskiego starostwa w pobliskim Sobowidzu. W XVI w. świątynia przejściowo należała do ewangelików. Prawdopodobnie uległa zniszczeniu w czasie wojen szwedzkich w XVII wieku. W jej miejsce wzniesiono kapliczkę. Po pierwszym zaborze w 1772 r. wieś dostała się pod panowanie pruskie. Przetrwała najgorsze czasy Kulturkampfu i nasilonej germanizacji, a po I wojnie światowej znalazła się w obszarze Wolnego Miasta Gdańska. Wreszcie, po II wojnie światowej, jest w granicach Polski.