Między 27 czerwca a 5 lipca wnętrze XIV-wiecznego kościoła było się czymś, czego nikt się nie spodziewał – lasem. Nie metaforycznym, nie symbolicznym, ale prawdziwym, z drzewami, mchem, trawą i zapachem mokrej ziemi. Instalacja „LeŚnia” nie tylko przyciągnęła tłumy – stała się zjawiskiem, o którym mówiono, które się przeżywało i które trudno było opisać jednym słowem. Wejście do świątyni poprzedzało często długie oczekiwanie w kolejce. Ale już po przekroczeniu progu wszystko się zmieniało. Posadzka wyłożona trawą, żywe rośliny rozrastające się między filarami, ściany z surowej cegły i – ponad tym wszystkim – złocony, barokowy ołtarz Abrahama van den Blocka. Kontrast bujnej zieleni z monumentalnością gotyckiego wnętrza działał oszałamiająco. Przestrzeń sakralna nabrała nowego znaczenia – stała się miejscem wytchnienia, zanurzenia, doświadczenia.