Wprowadzeniem do oficjalnej, kanonicznej inauguracji procesu beatyfikacyjnego była Eucharystia, której przewodniczył abp Tadeusz Wojda. W homilii pasterz przybliżył historię życia s. Napierskiej. - Jej biografia nie jest opowieścią o cudownych interwencjach na każdym kroku. To historia zwyczajnej kobiety, jakich wiele: cichej, pracowitej, nieobecnej w kronikach świata, a wrażliwej na Boga i ludzi, która z całych sił dążyła, by być blisko Jezusa - mówił arcybiskup.

- Urodziła się w 1932 r., w rodzinie wielodzietnej, jako jedenaste dziecko, tuż przed dramatem II wojny światowej. Matka - kobieta rozmodlona i prosta - nauczyła ją, że wiara to relacja, a pobożność to wierność w małych rzeczach. Potem przyszedł czas, który złamał wiele rodzin. W 1939 r. wybuchła wojna. Ojciec i bracia zostali wywiezieni na roboty przymusowe do Niemiec. Jeden z braci zdołał przedostać się do Anglii; kontakt z nim był skąpy i przerywany, pozostali nie wrócili. Po wojnie ojca ponownie aresztowano i zesłano na Sybir - stamtąd już nie powrócił. Relacje rodzinne, także z siostrami, nie zdołały się odbudować. Najmłodsza, "spóźniona" o 8 lat w stosunku do poprzedniego dziecka, czuła się nieraz niepotrzebna i pozostawiona na marginesie. Tak kształtowała się jej szkoła samotności - wyjaśnił.

Kapłan podkreślił, że do trudnych doświadczeń dołączyła jeszcze kruchość ciała. - Jeszcze jako nastolatka często trafiała do szpitali. Lekarze stwierdzili poważne zmiany w kościach. Przeszła łącznie 24 operacje. Jedna noga stała się znacznie krótsza od drugiej, co niosło ból nie tylko fizyczny. Rozpoznajemy tu dynamikę krzyża: pragnęła życia zakonnego, bliskości Jezusa, a dostawała drogę pod górę, wyboistą i niepojętą. Jak to przyjąć? - dodał.

Abp Wojda przytoczył słowa z dziennika sługi Bożej. - Zapisała, że na początku buntowała się przeciw krzyżowi. Nie godziła się z kolejnymi operacjami, z ograniczeniami, z bezsilnością. Z czasem, w świetle łaski, odczytała sens cierpienia: zaczęła prosić, aby krzyż stawał się miejscem jej ofiary za kapłanów, zwłaszcza tych, którzy przeżywają kryzysy i upadki. Usłyszała w sercu słowa, które nosiła jak testament: Jezus wybrał ją, aby objawić zasługę Jego męki, ale zarazem by pozostała ukryta, zapomniana, złączona z Eucharystią, zdolna wynagradzać za świętokradztwa. Prosił o serce trwale zjednoczone z Jego męką w pokorze, łagodności, posłuszeństwie, ubóstwie i milczeniu. To nie są łatwe słowa. To program na całe życie - powiedział.

- Papież Franciszek w Evangelii gaudium mówi, że jesteśmy wezwani, by stać się "osobami-amforami", z których inni mogą zaczerpnąć wody. Niekiedy ta amfora zamienia się w ciężki krzyż. Ale właśnie na krzyżu, z przebitego boku Pana, wypłynęła żywa woda - źródło nadziei. Dlatego nie dajmy sobie odebrać nadziei. To zdanie zdumiewająco dobrze tłumaczy drogę s. Urszuli - jej życie stało się amforą wypełnioną miłością, pokojem i nadzieją, choć naczynie było kruche, a droga - wymagająca - dodał kaznodzieja.

Metropolita gdański zaznaczył, że kobieta zrozumiała to przesłanie. - Pisała wówczas: "Dla Jezusa zapracować się, zamęczyć; z miłością przyjmować każde przykre słowo; pragnąć być uważaną za nic; być gotową na pogardę i prześladowanie za okazaną miłość; znosić pokusy i namiętności ciała. Przy każdej pracy, gdziekolwiek jestem, Jezu, jesteś prawdziwie obecny. Pan pragnie, abym ofiarowała Mu wszystkie przykrości, choroby, zwątpienia - dla zbawienia świata". Tak mówią ludzie zjednoczeni z Chrystusem. Wielcy mistycy nie zawsze piszą traktaty. Czasem haftują bieliznę ołtarzową - podkreślił pasterz.

- Wielu kapłanów miało okazję spotkać s. Urszulę. Świadczą, że w jej obecności czuło się ciepło serca, że stwarzała wokół siebie inny klimat - prosty, ewangeliczny, cichy. Nie głosiła długich konferencji. Haftowała ornaty i stuły, dbała o rzeczy małe, które służą rzeczom największym. W ten sposób stawała się naczyniem, z którego Bóg nalewał innym wody życia. To jest świętość codzienna: obecność, uśmiech, dobre słowo, wierna posługa - bez rozgłosu, za to z miłością - tłumaczył.

- Dziękujemy dziś Bogu, że możemy rozpocząć ten proces. Dziękujemy za dar jej życia, za świadectwo w cierpieniu i w radości. Prosimy, aby nadal nas wspierała, szczególnie kapłanów, za których ofiarowywała swoje bóle i trudy. Niech jej przykład uczy nas modlitwy, łagodności i wytrwałości. Niech przypomina, że Ewangelia rośnie w ciszy i że Jezus naprawdę jest blisko. Prośmy, aby dobry Bóg doprowadził ten rozpoczęty proces do beatyfikacji sługi Bożej s. Judyty Urszuli Napierskiej, dla umocnienia wiary wielu i dla chwały Bożej - zakończył arcybiskup.

Po liturgii w refektarzu pocysterskim zaprzysiężono trybunał, co formalnie uruchamia zbieranie materiału dowodowego: dokumentów, świadectw i pism związanych z życiem i opinią świętości s. Napierskiej. Ten etap - prowadzony lokalnie - kończy się przesłaniem akt do Dykasterii Spraw Kanonizacyjnych w Rzymie.

Więcej w 44. numerze "Gościa Gdańskiego" na 2 listopada.