Orędzie Metropolity Gdańskiego na Boże Narodzenie 2019

W porządku wiary stajemy się świadkami tamtych narodzin, które miały miejsce za panowania Cezara Augusta, w określonej godzinie historii. To wtedy „Słowo stało się ciałem i zamieszkało między nami (J 1,14). „Zesłał Bóg Syna swego” (Ga 4,4), który był „od Patriarchów czekany/ Od proroków ogłoszony?/Od narodów upragniony”. Niezmienny w swoim bóstwie przyjął naturę ludzką, aby w niej dokonać naszego zbawienia. „On się pojawił po to, aby zgładzić grzechy” (1 J 3,5), także po to, abyśmy poznali miłość Boga. Adresatem Bożej miłości stał się każdy z nas. To w Nim, w Jezusie, narodzonym w Betlejem „Ojciec dał nam brata, który wychodzi, by nas szukać, kiedy jesteśmy zdezorientowani i zatracamy kierunek; wiernego przyjaciela, który jest zawsze blisko nas, dał nam swego Syna, który nam przebacza i podnosi nas z grzechu” – mówi nam Ojciec Święty Franciszek, w opublikowanym 1 grudnia bieżącego roku Liście Apostolskim Admirabile Signum.

Otwórzmy serca na dar Bożej Miłości

Otwierajmy nasze serca na ten wielki dar Bożej miłości i braterstwa. Przyjmijmy go w radości i pokorze z duchowym zachwytem. Dar Zbawienia i Odkupienia. Nieprzemijającej Obecności Jezusowej w Eucharystii, w Kościele, w Słowie, które pochodzi z Jego ust, utrwalonym w Ewangeliach. Mówi święty Jan Ewangelista, że tym, którzy to Przedwieczne Słowo – Jezusa Chrystusa, przyjęli do swoich serc, „dało to moc, że stali się dziećmi Bożymi” (por J 1,1-18). To ku nim Chrystus otwiera wrota wiary, zaprasza, aby doświadczali zbawczej miłości Boga i Jego miłosierdzia.

Czynimy to, synowie i córki naszego narodu, naszej polskiej ojczyzny. Wczoraj i dziś. Bo taki jest odwieczny wektor polskich dziejów. Przenikniętych obecnością Chrystusa i Jego Kościoła. Duchem Dobrej Nowiny kształtującym dziejową drogę pokoleń. To Dobra Nowina o Bogu, co tak „umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginał, ale miał życie wieczne (J 3,16), o odkupieńczej ofierze Chrystusa, który „umiłowawszy swoich do końca ich umiłował ( J 13,1), tworzyła duchową glebę życia polskich pokoleń. To na niej wyrastał obfity plon postaw, także czynów społecznej i narodowej miłości. Zawierzenia Chrystusowi, Jego Matce, Bożej Opatrzności.