Piśmienna historia Rumi rozpoczyna się od najstarszego zachowanego w oryginale do naszych czasów rękopisu oliwskiego – przywileju księcia pomorskiego Świętopełka z 1224 r., w którym władca potwierdził przynależność terenów do dóbr cysterskich. Historycy są zgodni, że drewniany kościół na kamiennym fundamencie – pod pierwotnym wezwaniem św. Stanisława – istniał tu już pod koniec XII w., a w 1245 r. powstał pierwszy folwark należący do opata oliwskiego, specjalizujący się w hodowli owiec. Rumia pozostała własnością cystersów aż do I rozbioru Polski w 1772 r., kiedy tereny skonfiskowane jako dobra kościelne przejęło państwo pruskie. Zakonnicy zajmowali się duszpasterstwem do 1801 r., później wspólnotą opiekowali się księża polscy.


Historia rumskiej parafii pw. NMP Wspomożycielki Wiernych rozpoczęła się 18 sierpnia 1924 r., kiedy od uderzenia pioruna zmarł Józef Zelewski. To jego rodzice 12 lat później darowali Towarzystwu Salezjańskiemu ziemię, którą miał otrzymać w spadku ich syn. Zakonnicy zobowiązali się do odprawiania Mszy św. za 19-letniego Józefa i otrzymali teren, na którym mogli prowadzić działania duszpasterskie i wychowawcze. Do Rumi przybyli we wrześniu 1937 r., za zgodą ordynariusza chełmińskiego bp. Stanisława Okoniewskiego. Działalność przerwał wybuch II wojny światowej. Nowo wybudowana kaplica została szybko przejęta przez Niemców, którzy początkowo zorganizowali w niej siedzibę partii hitlerowskiej, a później przekształcili ją w bazę zwiadowczą dla swoich żołnierzy. Po wojnie miejsce kultu zostało przypisane do jedynego rumskiego kościoła – Świętego Krzyża, a zakonnicy otworzyli dom dziecka.


Parafia pw. NMP Wspomożycielki Wiernych została erygowana dekretem bp. Kazimierza Kowalskiego z 1 maja 1957 roku. Budowa świątyni rozpoczęła się w 1979 r., a dzięki ofiarnej pracy wspólnoty wiernych 6 lat później ukończono dolny kościół. Świątynia została konsekrowana 16 października 1988 r. przez bp. Mariana Przykuckiego. – Lat 40. sięga natomiast historia maryjnego wizerunku widniejącego do dziś w prezbiterium. Został on namalowany jako kopia turyńskiego obrazu i stanowi wotum wdzięczności robotników za ocalenie z budowlanej katastrofy. Wierzyli oni, że przeżyli dzięki wstawiennictwu Wspomożycielki Wiernych. Jej kult jest cały czas żywy. Nie ma miesiąca, w którym wierni nie dziękowaliby za otrzymane łaski. Rodzice starający się bezskutecznie o dzieci z pomocą Maryi otrzymują je. Słyszymy świadectwa uzdrowień z nowotworów, parafianie wychodzą ze stanów po ludzku określanych jako beznadziejne. W 2013 r. nasz kościół, z uwagi na szczególne łaski doświadczane przez modlących się przed obrazem, został podniesiony do rangi sanktuarium – podkreśla ks. Rafał Burnicki SDB, proboszcz ponad 10-tysięcznej wspólnoty.