Wyszukano wyników: 1776
Ognia nie pamiętam
Rocznica tragedii. – Nie boję się płomieni, boję się tłumu. Wtedy w tej hali ludzie rzucili się do ucieczki przed pożogą i potwornym, niewyobrażalnie gorącym powietrzem – wspomina Anna Baranowska, która 18 lat temu była w hali widowiskowej Stoczni Gdańskiej na koncercie, który miał być radosnym świętem muzyki, a zamienił się w dramat.
Słuchajcie ludzie, Stutthof idzie!
Marsz Śmierci. – Niektórzy przystawali i załatwiali potrzeby fizjologiczne. Czas płynął, zbliżał się koniec kolumny. Podchodził esesman. Zamiast krzyknąć: „schneller, pospiesz się!”, to kopał w tyłek, wyciągał pistolet i strzelał. Jak nie zabił od razu, to poprawiał... – opowiada Felicjan Łada, numer obozowy 18252.
Dzisiaj już się nie boję
− Na ulicy wołali za mną: „O, idzie down!”. Nie reagowałam. Spuszczałam głowę, przyspieszałam kroku. W końcu nie wytrzymałam. „Wiem, że jestem downem. I co z tego?”. Pewnie byli zdziwieni, że w ogóle umiem mówić. Od tamtej pory przestali się ze mnie śmiać. To teatr nauczył mnie odwagi − mówi Marzena Gajewska.
